Erakargarriak diren mundua eta girotzea, esploratzeko grina eragiten duten misterioak eta erronka zailak, baina gainditzerakoan gogobetegarriak direnak. Abentura joko batek ez du askoz gehiago behar jokalarien interesa pizteko. Horixe bera izan da FromSoftware-k bere jokoekin asmatutako tekla: girotzea ikusita bakarrik jokatzeko gogoa eragitea. Gainditu ezin duzun gela edo korridore horren ostean aurkituko duzuna ezagutzeko desira eutsiezina sortzea. Elden Ring-ekin hori alboratu egingo zutela zirudien: mundu irekia izan da, ia hasieratik, Hidetaka Miyazaki garatzailearen obra berriari buruz hitz egiterakoan nabarmentzen zuten ezaugarria. Hori jakinda, esplorazioa areagotu nahiz zabaldu, eta misterioa zein interesa urritu egingo zirela aurreikusten nuen; are gehiago, Soulsborne generoaren sortzaileen titulu berrira jokatzen hasterakoan horixe bera sentitu nuen, baina azkenik pozik esan dezaket nere beldurrak ez direla bete: Elden Ringek japoniarren jokoen ezaugarririk onenak indartu eta modu aproposean esplotatzen ditu orain arte sortu duten bideojokorik borobilenetakoena eta ikusgarrienetakoena eratzeko.

Demon’s Souls-ekin ezagutu nuen lehenengoz FromSoftware. Aurretik Armored Core sagako zinematikaren bat edo beste ikusita neukan, baina ez nuen euren lanetara jokatzeko aukerarik izan. Souls sagako lehen joko horren iragarpen trailerra ikusi bezain laster erakarri ninduen: kasualitatez, Kentaro Miura mangakaren Berserk odoltsu eta iluna irakurtzen nenbilen garai hartan, eta joko hark Guts-en abenturak bideojoko formatura eramaten zituen —Fromen zaleek ondo jakingo duzuen bezala, ez da inolako sekretua beren lanetarako Berserken elementu grafikoetan zein narratiboetan oinarritu izan direla hainbat joko sortzerako orduan—.

Hidetaka Miyazaki zuzendariaren lehen joko hura, beste hainbat jokalarirentzat bezala, esperientzia berezia izan zen niretzat. Galduta ibiltzea baino ez dut gogoratzen: edozein tokitara joanda kolpeak, munstro ikaragarriak eta misterioak baino ez nituen aurkitzen. Beldurra pasa nuen —beti izan naiz kakati hutsa kontu hauetan—, baina mota horretako jokoek beti erakarri nautenez, behin eta berriro aurrera egiten saiatzen nintzen. Zoritxarrez, lehenengo erronka horren aurrean porrot egin nuen, eta hainbat etsai nagusi garaitu ondoren alboratzeko erabakia hartu nuen. Joko gutxirekin gertatuko zitzaidan hori 18 urterekin: horrenbeste gustatzen zitzaidan titulu bat bertan behera uztea? Nola da posible?

Dark Souls iragartzerakoan, nola ez, urduri jarri nintzen. Tipo berberek egindako saga berria, berriz ere zailtasun handia ardatz edukita… sekulako balorazioak lortu zituen bai kritikaren, bai zaleen aldetik. Ez dago esan beharrik beste batez erori nintzela Fromen atzaparretan. Ordu hartan ere antzekoak jasan nituen, eta berriro galduta baino ez nintzen sentitzen. Dena den, Interneteko giden eta komunitateen laguntzarekin aurrera egitea lortu nuen… betirako maiteminduta geratzeko. 

Nire testuak irakurrita edo irratsaioan hitz egiten entzunda argi geratzen da Miyazakiren lanei estima handia dietela. Demon’s eta Dark Souls, Bloodborne, Sekiro… guztiak aparteko jokoak direla deritzot, eta hauen artean antzekotasun handiak egon arren, Fromez gain ez dut uste sentipen berberak sentiaraztea lortzen duen garatzailerik dagoenik gaur egun. Ez da makala, dozenaka estudiok Fromekoen lanak horren bereziak egin dituen xarma eta mekanikak kopiatzen saiatu baitira.

Elden Ring iragarri zutenean zoramen hutsa izan zen, noski. 2019ko E3 azokako lehen trailer hartatik pazientzia galduta itxaroten ibili den horietakoa naiz, Interneteko memeekin negar egiten Fromekoen albisteen zain nenbilela. Iaz lehenengo jostagarritasun trailerra erakutsi zutenean, desiratzen nuen guztia prestatzen ari zirela ikusi nuen: Dark Soulsen oinordekoa izango zen jokoa, istorio eta testuinguru berriarekin. Ez nuen besterik bilatzen.

 

FromSoftware bere saltsan

Hori esanda, zer da Elden Ringek eskaintzen duena? FromSoftwaren berezitasuna: fantasia ilunezko akziozko RPG abentura. Gure bidaia hasterakoan pertsonaia sortzeari ekingo diogu: grafikoki, eta, zehazki, modeloen aldetik hobekuntza nabarmenak igarriko ditugu aurreko jokoekin alderatuta, baina gure Tarnished —argigabea, distiragabea— heroia sortzeko eskura izango ditugun aukerak ohikoak izango dira. Gerlari mota desberdinen artean aukeratuko dugu, nola ez: bakoitzak bere estatistikak izango ditu, baina mailaz igo ahala hauek aldatzen joango garenez, ez zaio garrantzia handiegirik eman beharko.

Lands Between edo Bitarteko Lurrak esploratzeari ekingo diogu jarraian. Fromekoen ohiko elementuak ikusiko ditugu hasiera batetik: istorioaren testuinguruari buruz gauza mordoa azaltzen dituen, baina piperrik ulertu barik utziko gaituen bideo ikusgarria, garaiezina egingo zaigun etsai nagusia, eta nondik heldu jakingo ez dugun helburu nagusia.

Mundu irekira ateratzen garen unean —modu aproposean Nekrolinbo izeneko tokitik hasiko dugu abentura— jokoak ez digu markagailu bat jarriko mapan nora joan behar garen esateko. Horren ordez, sutzar-, barkatu, grazia guneetan —gure jarraipenak gordetzeko, mailaz igotzeko eta beste hainbat ekintza egiteko lekuak— helburu nagusirako jarraitu beharreko norabide orokorra agertuko zaigu argi izpi baten bidez. Nola ez, gure esku egongo da horri jarraitzea edo Bitarteko Lur erraldoien eremuak esploratzea.

Benetan erraldoiak, gainera. Bitarteko Lurrak zeharkatzen hasi bezain laster estututa sentitu nintzen. Mapa ez zen bukatzen, eta iparraldean gainditu ezin nuen gune bat egon arren, une oro bide berriak aurkitzen nituen. Arlo honetan, The Legend of Zelda: Breath of the Wild bikainarekin antzekotasun handiak partekatzen ditu Elden Ringek: urrunetik hainbat eta hainbat kokaleku nahiz elementu ikus ditzakegu, eta horietan aurki dezakegunak erakarrita, odisea propioak biziko ditugu bertara iristeraino. Ikaragarria da, bestalde, kokalekuen girotzearen aniztasuna. Haranak, mendiak, lakuak, gazteluak, ustelkeria gorriminak suntsitutako paisaiak, sumendiak, hiri txikiak zein erraldoiak…

Arestian esan modura, FromSoftwaren unibertsoak dira, zalantzarik gabe, euren jokoen arrakastaren gakoetako bat. Elden Ringekin eratutakoa ikaragarria da: harritzen eta liluratzen jarraitzen du 100 bat ordu jokatu ondoren. Mundu irekiak esploratzeko grina hori modu batera edo bestera murriztu egingo zuenaren beldurra nintzela adierazi dut lehen; esan bezala, Dark Soulsetan ate bat igarotzean topatuko genuenak pizten zuen aurrera egiteko gogo hori: nor ez zen aho zabalik geratu Dark Souls 1en Anor Londora iristerakoan? Hirugarren atalean katakonbetatik irten eta Irithyll ederrera heltzean? Sekiro-ko girotze japoniarrean Fountainhead Palace ikusterakoan?

 

Lurralde erraldoiak eta ikaragarriak

Elden Ringen ere antzekoa gertatzen da, baina beste maila batera eramanda, bai hauen kopuruarengatik, baina, batez ere, kokalekuen tamaina eta eskala harrigarriagatik. Gainera, gune eta paisaia berri horretara iristeak ahalegintzea eskatuko dizu, ez baita batere erraza izango. Modu horretara, kokaleku berri bat aurkitzea ospatzekoa izatea lortzen du tituluak, irabazi egin dugun zerbait. Muga gutxi ezartzen dituztela ere nabarmendu beharra dago: ziurrenik, gelditu gabe aurrera eginez gero etsai guztiak saihesteko aukera izango dugu, baina noski, non demontre sartuko gara hori eginez gero?

Sentipen hori behin eta berriro errepikatzen da, gainditutako tokietatik aurrera egiterakoan ere bai: badakigu gune beldurgarri ezezagun horretan murgilduz gero damutu egingo garela, baina deitu, erakarri egiten gaitu. Txundidura eta beldurra etengabe batzen dira abenturan, jokoaren ezaugarririk bikainenetakoan bilakatuta. Onena, etenik hartu gabe eskaintzen dizkizun sentipenak direla: esate baterako, asko kostatako Raya Lucaria ikastetxe ikaragarriko ateak zeharkatu nituenean, beste norabide batean jarraitzen zuen bidea zegoela konturatu nintzen. Bertatik sartu, eta mundua uste baino askoz gehiago zabaltzen zela ohartu nintzen une hori, paisaia ikusgarriak eta erraldoiak eskainita, jokoaren momentu zoragarrienetakoa izan da niretzat. Eta ziurrenik beste jokalari askok antzekoa sentituko zuten, toki desberdinetan eta beste bide batzuk jarraituta; esan bezala, Elden Ringek muga gutxi batzuk baino ez ditu jartzen, eta hasiera batetik Bitarteko Lurrak nahi bezala esploratzeko aukera eskaintzen dizu —lehen pausoak ematerakoan agian ez dirudi horrela denik, baina zoko guztiak zeharkatzen dituena saritzen dakite Fromekoek—.

Dena den, ezagutzeko ditugun lurrak pentsa baino handiagoak direla ikusiko dugu behin baino gehiagotan. Benetan, ez dut ulertzen 2019ko bideojokorik onenetakoa sortu ondoren —Sekiro: Shadows Die Twice maisulana— talde berbera nola moldatu den horren erreinu zabala eta aberatsa sortzeko.

Ez hori bakarrik: lurrazaleko zelaiez eta mendiez gain bigarren mailako dozenaka gune interesgarri aurkitzen ibiliko gara: katakonbak, meatzeak eta kobazuloak izango dira ohikoenak. Ziega moduan funtzionatuko dute normalean: mapa labirintikoak eta erdi linealak osatzen dituzte, aurkari sorta eta altxor propioekin. Proposatzen dituzten erronkak elkarren artean nahiko antzekoak izan ohi diren arren —etsai nagusia akatu arte aurrera egitea—, zenbaitetan mekanika interesgarriekin topo egingo dugu, aniztasuna sustatu nahian. Esaterako, puzzle txiki baina bitxiak biltzen izan dituzten erronkak aurkitu ditut ziegotan; ikusiko ditugun lehenengoak oso sinpleak izango dira, baina abenturan aurrera egin ahala geroz eta korapilatsuagoak gainditzen ariko gara.

Urrunetik hainbat eta hainbat kokaleku nahiz elementu ikus ditzakegu, eta horietan aurki dezakegunak erakarrita, odisea propioak biziko ditugu bertara iristeraino.

Bigarren mailakoak, baina istorioarekin gertatzen dabilena ezagutzeko ezinbestekoak dira, hainbat pertsonaik eskainiko dizkiguten misioak. Demon’s eta Dark Soulsetan ikusitakoekin antzekotasun handiak mantentzen dituzte: askotan helburu kriptikoa proposatuko digute, eta ez dugu oso ondo jakingo nola bete beharko dugun ezarritako jomuga. Oraingoan, behintzat, betetzeko errazagoak dira: aurrera eta atzera ibiliko garenez, errazagoa izango da zoko batean eserita dagoen NPC horrekin topo egitea. Aurrera egiteko baldintzak ohikoak baino sinpleagoak izango dira, bestalde: zenbatetan alboratu dut Fromekoen bigarren mailako misioetako bat nora joan jakin gabe ibili naizelako… Ez hori bakarrik, mapan gainerako pertsonaien kokapena ere adieraziko digute orain —eguneraketa batekin gaineratu zuten ezaugarria, jokoaren estreinaldian ezin zitekeen halakorik ikusi—. Benetan erabilgarria halako abentura masiboan.

Bigarren mailako eremuetan, eta baita Elden Ringeko hainbat kokaleku garrantzitsuetan ere, Soulsborne sagako ibilbide linealagoetara itzuliko garenez, oreka aproposa mantentzen du jokoak erabateko askatasunaren eta neurridun abenturaren artean. Hainbatetan gertatu zait mundu irekiaz gogaituta, beste toki horietara itzultzeko erabakia hartzea, erritmoa aldatzearren.

Hori da, hain zuzen ere, Elden Ringen berritasunetako eta indarguneetako bat: gure erritmora jokatzeko aukera. Aurreko jokoetan gune zailetatik eta arriskutsuetatik antzeko beste lekuetara baino ez ginen joaten. Orain, gura bezala ibil gaitezke. Zona hau zailegia dela? Atzera egin, eta, nahi izanez gero, bigarren mailako helburuetako bat bete mailaz igo eta ekipamendua hobetzeko. Berritasun honekin zailtasunaren hesirik esanguratsuena eraistea lortu dute Fromekoek; Elden Ringek desafio hutsa izaten jarraitzen du, baina aurrera egiteko dozenaka bide dituzu orain. Horri lotuta gordetzeko gune berriak nabarmendu behar dira: grazia guneekin batera, etsai nagusi gehienen ondoan Marika jainkosaren estatuatxoekin topo egingo dugu. Porrot eginez gero, jokoak bertan berpizteko aukera emango digu. Ahaztu beraz buruzagiengana iristeko bide berbera behin eta berriro errepikatzen ibili behar izateaz.

Nahi bezala aritzeko aukera honek, zoritxarrez —edo zorionez, jokalariaren arabera—, une batzuetan indar handiegia izatea eragiten du. Etsai nagusi garrantzitsu batzuk oso erraz garaitu ditut aurretik mapako gune mordoa esploratu izan ditudalako. Noski, nire hautua izan da hori egitea, eta jokoak saritu egin nau. Baina zenbaitetan tamalgarria izan da arerio boteretsu eta ikusgarri batengana iritsi eta lehenengo saiakeran akatzea.

 

Ohiko jostagarritasuna, berritasun interesgarriekin

Egiteko nagusiek zein bigarren mailakoek estutasun hori sentiarazten badute ere, Dark Soulsen zaleak lasaitasuna aurkituko dute jostagarritasun mekaniketan; izan ere, gauza gutxi aldatu dira lehen Souls haietatik. Etsaiak finkatuta murgilduko gara borroketan; hauen erasoak saihesteko ezkutuak erabiltzea posible izaten jarraitzen du, baina itzulipurdika aritzea edo kontraerasoak erabiltzea ohikoa izango da jokalari adituentzat; armategi zabala izango dugu eskura, magia boteretsuak barne, baina hauek erabiltzeko gure estatistikak zaindu beharko ditugu. Gure pertsonaia mailaz igotzeko aurkariak akatzerakoan lortutako errunak erabili beharko ditugu: geroz eta maila altuagoa, are erruna gehiago izango dira beharrezkoak. Ohiko ezaugarriak hobetzen ibiliko gara: indarra, trebezia, kemena, fedea, adimena… Hauekin jokatuz, gure jokatzeko era pertsonalizatzeko aukera mordoa edukiko ditugu. Agerikoa den modura, Elden Ringen ez dago aldaketa handirik dueluen aldetik.

Hala eta guztiz ere, mekanika interesgarri berriak gaineratu dituzte Fromekoek. Lehena, gerra errautsena da: Dark Souls 3ko arma arteen eboluzioa dela esan daiteke. Arma bakoitzak bere eraso berezia izango du, baina gehienetan hauek nahi bezala aldatzeko aukera edukiko dugu —arma legendarioak alboratuta—. Hori gerra errautsekin lortuko dugu: hauek biltzen joan beharko gara, ondoren grazia guneetan tresnatzeko. Era guztietako botereak erabiltzea ahalbidetuko digute: estokada, eraso birakariak, suzko edo elektrizitatezko erasoak egiteko ahalmenak, magia anitzak… Are gehiago, armei afinitate bereziak eskainiko dizkiete, arerioei nahi bezala aurre egiteko bideak aurkeztuta: gure lantza arrunta magiazkoa, pozoitsua edo sakratua izatea lor dezakegu, adibidez. Dozenaka daude, eta askotan bigarren mailako ziegak gainditzerakoan lortutako ordainsariak izango dira; oso erabilgarriak direnez, katakonbak eta kobazuloak esploratzeko aitzakia aproposa dira.

Bigarrena, “zaldi” gaineko borrokak dira. Torrent deitutako izakiaren laguntzari esker mapa ziztu bizian zeharkatuko dugu; bestalde, zenbait etsairen aurka aritzea bideragarriagoa izango da zaldi gainean ibiliz gero. Asko mugitzen diren aurkariak ikusiko ditugunez, Torrenten bizkortasuna oso baliagarria izango da jo ahal izateko. Salto bikoitz oso erabilgarria egin dezake gainera, buruzagien mugimendu berezi ikaragarrienak saihesteko aproposa. Freskotasuna eskaintzen du zaldi gainean borrokatu ahal izateak; hala eta guztiz ere, gure esku egongo da hau egitea. Kasu batzuetarako baliagarria izateak ez du esan nahi ezingo garenik gure kabuz borrokatu.

Hirugarrena, mekanika berria espiritu errautsak izango dira. Gure kontrolpean egongo diren izakiak inbokatzeko aukera emango digute errautsok. Etsai arruntak, buruzagi boteretsuak eta NPC bereziak izan daitezke, bakoitza bere bizi barrarekin eta abileziekin. Une zehatz batzuetan bakarrik erabil ditzakegu —arku modukoa agertzen zaigu interfazean—, eta foku puntuak beharko ditugu hauei deitzeko. Modu batera, Dark Souls sagako ohiko inbokazioen rola betetzen dute —hauek ere ikusiko ditugu Elden Ringen, multijokalarikoekin batera—, baina ekipamenduko gainerako objektuen kutsua hartuta. Gerra errautsen antzera, bigarren mailako helburuak burutzerakoan lortzea izango da ohikoena. Espiritu errautsekin borroka zailenak asko erraz daitezke: oso ezagunak egin diren inbokazio zehatz batzuek arerio nagusiak bakarka gainditzeko gai izango dira, gure laguntzarik gabe. Hala ere, gehienek kolpeak jasotzeko baino ez dute balioko; erabilgarriak izango dira, dena den, aurkariak distraitzeko. Beste behin, gure esku egongo da hauek erabiltzea: Soulsborne jokoak gustoko dituzten, baina zailegiak egiten zaizkien horientzako oparia direla esan daiteke.

Elden Ringek desafio hutsa izaten jarraitzen du, baina aurrera egiteko dozenaka bide dituzu orain.

Oinarrizko mekanikak zein aipatutako ezaugarri berriak erabilita baliabide mordoa ematen dizkigu Miyazakiren taldeak. Bi ezpata erraldoi erabili nahi dituzula, baina magia baztertu gabe? Arazorik ez. Arkuarekin zabiltza baina mota desberdinetako gaitzak eragin nahi dizkiezu kontrakoei? Gezi mota desberdinak sortzeko eta gainera arkuari errauts bereziak ezartzeko aukera daukazu. Zerbait bizkorra baina boteretsua gura duzula? Hartu dagaren bat, baina jar iezaiozu eraso boteretsuak egiteko teknikarekin bat.

Mundu irekiko bideojokoetan hain modan dagoen sormen menua ere ikusiko dugu Elden Ringen. Mapan sakabanatutako era guztietako belarrak, tresnak eta materialak erabilita askotariko erremintak sortzeko aukera dugu. Horrela, gezirik gabe geratzen bagara ez gara zertan saltzaile baten bila ibili beharko: guk geuk sor ditzakegu. Ezingo duzu edozer egin hasieratik: errezetak bilatzea ezinbestekoa izango da gure artisau lanen zerrenda areagotzeko.

 

Jokalari guztiei zuzendutako erronka zailak

Etsai nagusiak aipatu ditugu behin eta berriro. Ez da harritzekoa: kokalekuekin batera FromSoftwareko obren elementurik esanguratsuenak izaten dira. Elden Ringek ez du huts egiten alor honetan: diseinu bikaineko buruzagiekin topo egingo dugu, bai jostagarritasun aldetik, bai diseinu aldetik. Pizti ikaragarriak, dragoiak, zaldunak, jainkoak… denbora eman beharko zaio lehen sentipen hauek igaro arte, baina ziurrenik japoniarren orain arteko sorkuntzarik onenetakoen aurrean gaude. Borroka zailak eskainiko dizkigute, baina beti bezala, bidezkoak izango dira. Ez dago horrenbeste ordu eman ondoren arerio bat akatzea bezalakorik; geroz eta trebeagoak garela nabariko dugu, are desafio zailagoei aurre egitera animatuta.

Egia da jokoaren askatasunak zailtasun maila desorekatzen duela: baten baino gehiagotan sentitu dut iritsi berri nintzen toki bat oso erraza egiten ari zitzaidala. Garatzaileek hori ekiditeko edo behintzat konpentsatzeko hartutako erabakia ez da aproposena, agian: benetan indartsua izan arren, askotan igarriko duzu kontrakoek kolpe bakarrarekin edo pare batekin akatuko zaituztela. Dena den, aurretik aipatutako mekanika berriei esker borrokei aurpegia emateko bideak inoiz baino ugariagoak dira. Fromekoek mundua horren aberatsa eta zehatza da, askotan etsai nagusiak beste kokaleku batetik akatzeko aukera ere izango duguka: aurkari batzuekin sufritzen ibili naizela, lagun batek beren borrokalekuan hankarik jarri gabe gezika hil ditu, esaterako.

 

Zoritxarrez, buruzagien errepikapena ere nabarmentzekoa da: bigarren mailako helburuak betetzen ibiltzerakoan, noiz edo noiz izaki berberaren aurka egin beharko dugu. Istorio nagusian ere gertatzen dira halakoak, baina ez da horren nabarmena izaten; askotan, gainera, mugimendu zein fase berriak jasoko dituzten arerioak ikusiko ditugu. Jokoaren eskala masiboa ikusita ulertzekoa da bilau motak errepikatzen ibili behar izatea; kasu batzuetan neurriz gorakoa suerta daitekeen arren, abenturak biltzen duen eduki kopuruarekin laster batean ahaztuko gara honetaz.

Atal grafikoaren aldetik ohiko martxan ibili dira japoniarrak. Teknikoki ez da harrituta utziko gaituen abentura bat; halere, diseinu eta estetika bikainekin eta bereziekin obra guztiz aparta prestatu dutela azpimarratu beharra dago. Izaki harrigarriak eta kokaleku ederrak dira nagusi. Stormveil, Leyndell, Nokron, Raya Lucaria eta beste hainbat gune ikaragarri jokalarien buruetan geratuko dira datozen urte luzeetan. Fromen jokoa izanik, soinu banda ere derrigorrez aipatzekoa da, noski: Yuka Kitamura, Tsukasa Saitoh, Shoi Miyazawa eta Tai Tomisawa musikagileek eta hauen taldeek konposatutako musika sinestezina da. Jokoaren beste elementuekin gertatu modura, abestiekin ere lan erraldoia burutu dute: Hiru ordu pasata irauten duen soinu banda da Elden Ringena.

 

Zorigaiztoko argigabea

Bukatzeko, ezin naiz narratibari buruz hitz egin gabe geratu. Fromen lanen gakoak eta ardatzak hauen munduetan daudela aipatu dut, eta horiek aberasteko eta osatzeko bideak historia eta testuingurua dira. Esparru honetan ere bikaintasunera iristen da Elden Ring. Fantasia ilunezko unibertso berezi eta bakarra eratu dute: Dark Soulsekin antzekotasun handiak mantentzen ditu —hondatutako erreinutik hasita—, noski, baina nortasun propioa edukitzea lortzen du aldi berean. A Song of Fire and Ice liburu saga ezagunaren idazlea, George R.R. Martin, izan da jokoaren promozio kanpainaren izarretako bat; nahiz eta honen istorioetako zertzeladaren bat edo beste antzeman daiteken, nabarmena da Hidetaka Miyazakiren gidoia zein pertsonaiak direla Bitarteko Lurretan ikusiko ditugunak.

Gertatzen ari denaz jabetu gabe ibiliko gara gehienbat, beti bezala: jazoerak jarraitzeko ezinbestekoa izango da pertsonaia guztiekin hitz egitea, dozenaka objekturen deskribapenak irakurtzea, eta, nahitaez, gertatzen ari denaren oharrak hartzen ibiltzea. Edo jokoaren wiki orrialdeengana nahiz eduki sortzaileengana jotzea. Erabaki ilunek ere hor jarraitzen dute: pertsonaia garrantzitsuek proposatuko dizkiguten hautuek zertarako balio duten jakin barik ibiliko gara askotan. Jokoa bukatu arte ez dugu jakingo zertan ibili garen; arraroa bada ere, estilo bitxi hau Fromekoen xarma propioa dela esan daiteke. Hala eta guztiz ere, ondo ulertu ez arren, mundu hau ezagutzeko eta bizitzeko gogoa izango dugu uneoro. Kondairak eta misterioak nagusi diren unibertso honetan, esan bezala, esploratzen ari dena saritzen dakite garatzaileek —ustekabe erraldoiak eskainiko dizkiguten puzzle txiki zein zorrotzak daude, adi ibili direnek bakarrik ebatziko dituztenak—; hortaz, etengabe bultzatuko gaituzte sortu duten guztia bilatzera.

Egia da jokoaren askatasunak zailtasun maila desorekatzen duela: baten baino gehiagotan sentitu dut iritsi berri nintzen toki bat oso erraza egiten ari zitzaidala.

Honetaz guztiaz gogaitu gabe aritzea sekulako lorpena da. 108 ordu behar izan ditut Elden Ringen lehen partida bukatzeko: gune gehienak esploratuta amaitu dut, baina halere hainbat sekretu utzi ditudala ere jakin badakit. 100 ordu baino gehiago, etenik hartu gabe gauza berriekin topo egiten. Fantasia hutsa da joko honekin lortutakoa; Breath of the Wildekin —antzeko adibide ezagun bat jartzeagatik— ezustekoak laster amaitzen ziren, adibidez. Nintendoren lana gozatzen jarraitzen zenuen, baina abenturaren erdialderantz ikusteko zegoen guztia ezagutzen zenuen jada. Elden Ringen, ez. Bukaerara arte harritzen jarraitzen du, eta ezin dut ulertu nola lortu duten. Hori guztia, inolako eduki gehigarririk gabe, espantsiorik gabe. Oinarrizko jokoak daukan mamia probatuta egungo beste AAA obrena lotsagarria dela pentsatuko dugu. Abentura bukatzerakoan pena eta poza sentitu nituen: pena, horren lan ikaragarria amaitzeagatik, eta poza azken urteetako bideojokorik bikainenetakoaz —edo onenaz, zuzenean— gozatu izateagatik.

 

Elden Ringekin orain arte egindako lana eraberritzea bilatu dute FromSoftwarekoek: esplorazioa inoiz baino gehiago indartu dute, nahi bezala ezagutu dezakegun erreinu erraldoia eta ederra eratuta. Honek aurkeztuta aberastasuna da, ordea, benetan nabarmena egiten duena: ahaztu Ubisoft eta beste hainbat garatzaile handiren ohiko mundu handi baina aspergarriak. Bitarteko Lurrak esploratzen aritzeak girotzeagatik bakarrik mereziko luke, baina aldi berean egiteko dozenaka gauza interesgarri eskaintzen ditu. Hori, mundu irekira mugatua: gune linealagoak eta konplexugoak ere aintzat hartzekoak dira.

Diseinu zoragarriarekin —bai jostagarritasun aldetik, bai estetikatik—, hauekin topo egiterakoan sekretu guztiak ezagutzeko irrikitan egongo gara; zokorik ezkutuenean ere zerbait interesgarria aurkituko dugunez, ez gara nekatuko. Guztiz kontrakoa. Aurkari mota desberdinak ezagutu, biltzeko dituzten armak eta objektuak eskuratu zein euren istorioa ezagutu nahiko dugu. Azkenean, modu batean aurreko titulu guztiekin lortu zutenaren emaitza da Elden Ring: obra bakoitzaren elementurik onenak hartu, eta behin betiko Soulsborne jokoa sortu dute azken obra honekin.

Joko honengandik asko espero nuela esan dut hasieran. Tira, ba neuzkan espektatiba guztiak gainditu ditu. Laburbiltzeko, Elden Ring maisulan hutsa da. Bideojokozale orok jokatu behar duen titulu horietako bat. Zailtasun latzak ez zaitzala atzera bota: FromSoftwaren azken lanaren erronketara moldatzeko hainbat bide izango dituzu, beraz borroka gogorrak eta une nekezak ez dira oztopotzat hartu behar. Edozein zoko zaindu eta maitatu egin dutela nabari daiteke; abentura benetan luzea da, lasai hartzekoa. Askotan luzeegia egiten ari dela pentsa daiteke, baina azkar batean ahaztuko gara honetaz, pixkat gehiago jokatuta zerbait ikaragarria ezagutuko dugu-eta. Gainerako estudioek eta garatzaileek datozen urte luzeetan mirestuko eta kopiatuko duten obra da hau, industriaren gailurrera iristea lortu baitu. Ospatzekoa da, benetan, halako bideojoko baten etorrera bizitzea.